Hallo

Op maandagavond 19 november ging er in KATHO een lezing door over 'de dood'.
Er zijn heel wat zaken aan bod gekomen die we al wisten maar op een andere manier bekeken.
Deze zaken werden herhaald waardoor je op een andere manier naar deze dingen gaat kijken.
Wat mij het meest is bij gebleven wil ik toch even met jullie delen.

Mensen denken heel vaak dat ze het centrum van de wereld zijn.
Dat alles om hen draait. Ons ego is zodanig in elkaar gestoken dat we soms vergeten echt te leven
samen met de anderen. Dit komt door het werk, de druk van tegenwoordig. Mensen hebben steeds minder en minder vrije tijd. Als er dan nog een ziekte aan het licht wordt gebracht, gaan mensen nadenken over wat er beter kon in hun leven. Een leven die ze eigenlijk altijd voor ogen hadden.

Als we kijken naar een drukke werkmens die bijna nooit thuis is. Kinderen heeft maar deze bijna nooit ziet. Staat daar niet altijd bij stil dat de familie deze persoon ook echt nodig heeft.
Na een druk werk leven krijg je plots te horen dat je kanker hebt.
Nog maar x-aantal maanden te leven hebt.
Het leven van deze man stort ineen. Maar tegelijkertijd begint hij na te denken over zijn leven dat hij tot nu toe had. Je wil de tijd terug draaien... opnieuw beginnen... maar dit is niet mogelijk.
Deze mensen beginnen dan pas echt te leven en te genieten van de kleinste dingen. Een vogel die fluit,
samen met de kinderen spelen...

Hieruit leren we dat we moeten genieten van de kleinste dingen samen met anderen.
Ik heb ooit een spreuk gelezen die mij altijd zal bijblijven en toch even wil delen met jullie:

Herinner je gisteren, droom van morgen, maar leef vandaag!